Bana Göre Şöyle

 Ben insanoğlu, Gökyüzünde bulutlar ne güzel duruyor, onlara ulaşabilmeyi isterdim. Deniz ne güzel ,içinde yaşamak isterdim. Toprağın üzerinde yürüyorum Neşeliysem koşuyorum ,mutluysam bulutlara dokunuyorum , üzgünsem maviliklere dalıyorum. Toprakta doğdum ,denizde büyüdüm ,bulutların üstünde yaşlanıyorum. Domadı yüreğim ,doymadı nefsim . Ne sevmeye doyabildim ne sevilmeye , ne gitmelere, ne gelmelere. Her zaman daha iyisini istemekmiş benim kaderim. Daha iyi yerlere ulaşabilmekmiş amacım. Oysa ben sadece yürümek isterdim ,sonrada pişman olmadan. Koşmak isterdim gücümün yettiğince. Yüzmek isterim dertlerin arasında ,uçmak isterim mutluluktan, bulutların yanında Ne çok şey istermişim  Ben insanoğlu, Elimde yüz şey olsa , yüzbirinciyi beklerim. Pişman olmak saçma ,yaşanmış şeylerden ders almak gerek. Belkı de pişmanlıktır bize hatırlatan eksik yanlarımızı. Belki de pişmanlıktır bizi daha ileriye götüren. Bilemiyorum. Keşke bir şeyler bilsem

 Bir başkası bu konu hakkında nasıl düşünür acaba? Sormaya çekiniyorum insanlara. İnsanları kafalarında soru işaretiyle bırakırsam sonu iyi olmuyor. Bir şekilde kötü oluyorum. Ama olursam olayım, günün sonunda o sorgulama sürecini başlatıp bir sonuca ulaşmasına bir katkım olacaksa olayım. Kıymetimin bilinmesine ihtiyacım yok. Hayatımda birkaç kişi bilse yeter. O yüzden yanımdaki insanları daima hoş tutmam gerek. Her ne kadar onları daha iyi bir şeye doğru gitmelerinde bir anahtar görevi görebilme ihitmalim olsun olmasın onların sadece yanında durmalıyım. Çünkü başka insanlar olacak onlara soru soracak, kafalarını açacak. Ve onların da yakınları olacak onları dinleyecek ve yanında olacak. O yüzden sadece hoş tutmalıyım onları, güven vermeliyim ve o güveni boşa çıkarmamak için elimden geleni yapmalıyım.  Yakınlarını insan hep değiştirmek istiyor ama istemeden kırıyor. Belki arada bir soru sorabilir ama sürekli bir şeyler söylemesi doğru değil. Şekillendirmeye çalışması sadece o kişinin o

 Kim bilir ? Belki bir gün böyle biriyle karşılaşırım. Güzel şeyler yaşanır, belki de güzel olmayan ama birlikte güzel olmayan şeyleri yaşamanın güzel olduğu biriyle karşılaşırım. Zor şeyler yaşarız, yıpranırız ama bunu birlikte yapmış olmak iyi gelir. Bir bataklıktan geçeriz ya da pisliğin içinde yüzeriz ama birlikte olduğmuz için o kadar mutluyuzdur ki vız gelir her şey. Vebiz kendimizi güzel bir bahçede gibi hissederiz bunları yaşarken.  İnsanlar kaçıyor, anlatmıyor iyi olanı, güzel olanı, özelini, ellerinden alınmasından ya da iyi görünmekten korkuyorlar belki de. Nazar değer diye mi düşünüyorlar ? Ben de saklıyorum genelde sevgim, nereye kadar? Hissettirrmedikten sonra gerçekten önemi var mı sevginin? Ya da gerçek sevgide kişiler kestra bir çaba göstermeden sevildiklerinden emin mi olurlar ? Yo hayır, öyle olması pek olası gelmiyor. Sanırım en iyi açıklama şöyle oluyor o zaman ; onun için bir şeyler yapmak yük ya da bir iş gibi gelmiyor. Aklıma bir sürü seçenek geliyor sevince ve

 Evet evet, aynen onu yapıyor çünkü biliyor ki kendi hayatı üzerinde hiçbir kontrolü yok. Başkalarının hayatında veya hareketleride istediği yönde bir değişiklik olduğunda seviniyor bir de bu insan mahluku. Ne de güzel çarptım yüzüme bunu. Kendimle gurur duymalıyım. O kadar düşünüyorum ediyorum da uygulamada nasılım acaba ? Hmen söyleyeyim. Uygulamada iyi olmak işin en zor kısmı. Çünkü iyinin bir tek tanımı yok. Eğer en çok faya getireni diyorsak faydanın tanımı da değişir. Kimine göre sahip olduğu para miktarının artması, kimine göre ona iyi davranılması, kimine göre de başka şeyler. Aklıma henüz o kadar örnek gelmiyor. Ama gelenler de en sonunda maddiyata bağlanıyor çıkıyor.  Madem o kadar gerçekçi düşünüyorum, maddiyatı önemsiyorum. Nede peki bunun için daha farklı şeyler üdşünüp plana koymuyorum ? Ya da başka şekilde bir eşyler yapmaya çalışmıyorum ? Aslında yapıyorum diyebilirim burada ama biliyorum ki yaptığım şeyleri yapmış olmak için yapıyorum. Amacım para hiçbir zaman olmadı.

 Düzgün bir plan ile amacıma doğru yürüyeceğim. Belki başta bebek adımlarıyla yol alacağım ve sonradan büyüteceğim adımlarımı. Bacaklarım iyice geliştikten sonra normal adımlarla yürüyeceğim. Daha da geliştikten sonra koşmaya başlayacağım. Üstüne üstüne koşacağım hayatın. Koşarken birilerini ezmemek için azami çaba göstereceğim. Yanımda koşmak isteyenlere "hayır" demeyeceğim.   Ama olur da birgün yorgun düşersem yanımdaki insandan yardım talep etmeyeceğim. Bu ona haksızlık olur. Kimsenin hakkı değil yanındakinin hızını kesmek veya önüne çivi atmak ya da engeller oluşturmak. Çünkü bliyorum eğer o engelleri koymaya çalışırsam bu sefer ben de geri düşeceğim. Eğer birine çelme takarsam, ben de dğleceğim. Birine zarar vermek, sinirlenip kendinden daha güçsüz birine şiddet uygulamak ne büyük kötülük. Kendimi hatırlayacağım her defasında, yaptıklarımı. Çünkü başkasının hayatında kaybolmak bana göre değil gibi duruyor. Kendi hayatımı doğru düzgün ilerletemezkenbaşkasınınkini de yavaş